“İnsan ticaretinin yaralarını sarabilecek tek ilaç saf ve özverili sevgidir” – Amma
(5 Ara ’14)
Amma’nın Modern Kölelik ve İnsan Ticareti üzerine yaptığı Konuşma
Yer: Pontifical Academy of Sciences, Vatikan, Roma
Amma, bugün burada toplanmış bulunup, İlahi Sevgi’nin ve Yüce Benliğin bedenleşmiş hali olan herkesin önünde eğiliyor. Mukaddes Papa Cenapları ve saygıdeğer misafirler… Öncelikle, böylesi tarihi bir buluşmaya katılabilmiş olduğum için en içten teşekkürlerimi belirtmek isterim. Verilmiş olan bu fırsat ile ayrıca, Mukaddes Papa Cenapları ve Pontifical Academy of Sciences’in rektörü, Muhterem Piskopos Marcelo Sánchez Sorondo’ya, bu toplantıyı gerçekleştirebilmek için gösterdikleri azim ve sosyal sorumluluk adına şükranlarımı sunmak isterim.
İnsan ticareti topluma salınmış en kötü lanetlerden biridir ve bu sadece bu yüzyıla ait değil, zamanın başlangıcından beri böyledir. Biz ne kadar çok kölelik ve cebri çalıştırmadan kurtulmaya çalışsak, o daha da sıkı bağlanıyormuş gibi gözüküyor. Aynı bizi kovalayan şeytani bir hayalet gibi. Papa Cenapları’nın belirtmiş olduğu gibi, “İnsan ticareti, modern toplumun açık yarasıdır. İnsanlığa karşı bir suçtur.”
Bu korkunç ve ahlaka aykırı suçu azaltmaya çalışmak ve kurbanları bu kaderden kurtarıp korumak adına yasalar koymak her ülkenin görevidir. Bu aynı zamanda, her vatandaşın toplumsal huzura ve adalete karşı ahlaki sorumluluğudur. Ancak, şu acı gerçeğin farkındayız ki, bu sorun kolayca çözülemiyor. İnsan ticareti yarası yüzyıllardır süregelmiştir ve oldukça derin köklere sahiptir.
İnsan ticareti, yüreklerinde geleceğe yönelik tatlı hayallerle dolu masum ve çaresiz çocukların yaşamlarını parçalıyor, onları harap edip bir kenara atıp bırakıyor.
Tanrı’nın şefkati ile bize yaşam nimeti verilmiş. Bu yaşamı, iyi eylemlerle sürdürmek Tanrı’ya sunulan bir adaktır. Başka bir insanın hayatını mahvetmek, Tanrı’nın vermiş olduğu bu hediyeye hıyanet etmektir. Yaşayan tüm canlılar, İlahi Yaratıcı’nın aracıdırlar.
Tanrı’nın mahkemesindeki yasa, hak; hakikat veya dharmadır. Bu yasaya saygı duyup, yerine getirmek için çaba gösterelim. İnsan ticareti ise haksızlıktır.
Tüm dini liderler her iki tarafa da yardım edebilirler: Hem hemcinslerini insan köleliği tuzağına düşürmüş olanlara, hem de bu ağa düşen kurbanlara. Her ikisinin de doğru yola yönlendirilmek üzere rehbere ihtiyacı vardır. Dini liderler bu mücadeleye hazırlıklı olup, hakikati savunmalıdır. Bu savaş öldürmeyi amaçlamıyor. Ancak, çaresizleri, şeytani düşüncelerden korumak üzere savaşa hazır olmalıyız. Sınıf, inanç, din, gibi farklılıklardan oluşan intikam çatışmaları istemiyoruz. Bunun yerine, empati duygusunu geliştirerek, her bir kişinin içindeki tanrısallığı fark etmesini niyet etmeliyiz.
İnsan zihni, din, sınıf, dil ve ülkesel sınırlar doğrultusunda bölünmüşlükler yaratmıştır. Gelin, her şeyi ve her yeri kuşatan saf sevgi köprüsü kurarak, bu ördüğümüz duvarları yıkalım. Her taş kesilmiş kalp, sevgi ile yumuşar. Sevgi, en derin karanlıklara dahi ışığını yayabilir. Özverili sevgi ise, bizi köleleştiren sığ zihniyeti dönüştürüp, kişisel özgürleşmemize doğru yön verir. Başkalarını kölelik ve ticaret için kullananlar, bu olumsuz zihnin ağına düşmüşlerdir. Dini liderler, gizli amaç ve güdüsüz, tüm inançların özü olan, özverili sevgi ve ruhaniyet merkezli, bir rehabilitasyon için aksiyon planı hazırlamalılar.
Haksızlığın karşısında sessiz kalmak, haksızlıktır. Hükumetler ve politik liderler, suçluların kaçmasını engelleyecek, yasa açığı bırakmayacak kanunlar yaratıp bunları katı bir şekilde uygulamalıdır. Birçok ülke ve çeşitli STK’lar, insan ticareti ile savaşıyor, yine de ne insan ticaretinin gücünde, ne de bu inanılmaz kazanç için kullanılan ve sonunda bir kenara atılan canları tehdit altında olanlarda bir azalma görebiliyoruz. Bu ticarete kurban gidenlerin sayısı hızla yükselmektedir. Muazzam bir ağacın kökleri gibi, bu trajedinin de kökleri gittikçe toplumun daha da derinlerine inmekte. Eğer bu gözümüzün önünde gerçekleşen adaletsizliğe karşı durmayı başaramazsak, gelecek nesillere kötü örnek olacaktır.
İnsan ticaretinin kurbanları, öz saygılarını kaybeder ve umutsuzluk çukuruna düşerler. Çoğu zaman teröristlerce uyuşturucu kaçakçılığı, intihar bombacılığı ve birçok diğer yasa dışı faaliyetler için kullanılırlar. Günlük hayatımızda yediğimiz bazı gıdalar, gece gündüz çalışmaya zorlanan çocuklar tarafından üretilir. Kurbanların böbrek ve diğer organları ticari mal haline getirilip, pazar meydanında satılmaktadır. Ve bu kurbanlar, gördükleri tacizden psikolojik sorunlar geliştirmiş veya AIDS gibi tedavisi olmayan bir hastalığa yakalanmışlar ise, iş görmezlik nedeniyle sonunda sokağa atılırlar.
Bizzat kendim, insan ticaretinin binlerce örneğini gördüm ve dinledim. Bir keresinde bir kadın bana gelerek göz yaşlarına boğuldu. Dedi ki, “Amma, ben AIDS’im. Ölmeden evvel tek dileğim ise çocuğumu görmek. Lütfen bana yardım et.” Amma ne olduğunu sorduğunda, dedi ki, “Ben dokuz yaşındayken, bir evin hizmetçisi olarak çalışıyordum. Orada yaşlı bir adam ile tanıştım. Bana daha iyi maaş ve başka sözler verince onunla gittim. Yeni yere ulaşınca, orada başka kızların da olduğunu gördüm ama onlarla konuşmam yasaktı. Sonunda orasının bir genelev olduğunu anladım. Adamlar düzenli olarak bana tecavüz etmeye başladı. İlk başlarda, getirildiğim duruma kızgın ve suçlu hissetmiş olsam da, zaman geçtikçe şeref duygumu kaybederek işimden keyif almaya bile başlamıştım.”
“Beş yılın ardından bir kız çocuğu doğurdum. Bebeğimin ilk ayında süt vermeme izin verdiler, sonra aniden onu benden aldılar. Birkaç yıl sonrasında ise bana HIV teşhisi konuldu ve çocuğumu görmeme izin vermediler. Rahatsızlığım ciddileşince, beni hastaneye götüreceklerini söylediler fakat onun yerine sokağa atıldım. Onlara çocuğumu son bir kez daha görebilmek için yalvardım ama asla izin vermediler. Beni geneleve bile geri götürmediler. Kime yardım için gittiysem bana tiksinerek ve nefretle muamele etti. Tek yapmadıkları şey beni taşlamaktı. Tüm kapılar yüzüme kapanıyor. Bu dünyada yaşayamam artık. Ölmeden önce sadece çocuğumu görmek istiyorum. Ona daha büyük gözükmesi için hormon mu enjekte ederler, beni kullandıkları gibi kullanıp ve sonunda sokağa mı atarlar?”
Bu acıklı hikayeyi duyduğumda, kızını bulması için insanlar gönderdim. Bu zor bir görevdi.
Başka kadınlar da korkunç hikayelerini Amma ile paylaştılar: “Bir adam bize düzenli olarak misafirliğe geliyordu. Nerede yardıma ihtiyacımız varsa yardım ediyordu ve bu da ona alışmamızı sağlamıştı. Bir süre sonra, çocuklarımızı arkadaşının yurt dışındaki şirketine götürmeyi teklif etti. Her ay yüksek miktarda para göndereceğine söz verdi. Her birimize 1.000 Rs değerinde ön ödeme verdi ve çocuklarımızı götürdü. O günden beri ne onu, ne de çocuklarımızı gördük. Çocuklarımızın nerede olduğunu bilmiyorduk ama bir geneleve götürüldüklerini duyduk. İnsanlar, o geneleve gittiklerinde, çocukların oradan satıldığı haberini aldık.” Bunları diyerek göz yaşlarına boğuldular.
Günümüzde her şeyin değeri arttı. İyi para karşılığında, erkekler spermlerini ve kadınlar yumurtalarını satıyor. İronik olan ise, birçok ülkede bir çocuğun fuhuş veya kaçak işçilik için 10 ile 20 dolar arası acınacak bir tutara satılması.
İnsan ticareti karışık bir problem. Çözümü de çok yönlü olmalı. Dharma’nın açısından, yoksulluğun zorunlu açısından, yasal açılardan, ve benzerleri ile durumu değerlendirmeliyiz. Sosyal sorumluluk hizmetleri ve farkındalık kampanyaları bu süreçte büyük rol oynarlar. Tüm bu durumlar göz önünde bulundurulduğunda, bu durumu iş birlikçi bir yaklaşım ile düzeltebiliriz.
Bir şeker hastası, düzenli ilaç almasına rağmen şeker yemeğe devam ederse, kandaki şeker oranı yükselir. Besin düzeni ve yaşam stili değişiklikleri herhangi bir ilaçtan daha önemlidir. Sadece dördüncü veya sekizinci sınıfa kadar gidebilen, düzgün eğitim alma imkanı olmayan yoksul çocukların durumunda ise, para tek başına bir şeyleri değiştirmiyor. Hem yeni jenerasyona, hem de insan ticaretindeki kurbanlara öyle pratik eğitimler sunmalıyız ki, onların daha büyük farkındalıklara yelken açmasını sağlayalım. Doğrulmaları için, saklı cesaretlerini ve kendine güvenlerini uyandırmalıyız. Onların, yardıma muhtaç ve kırılgan kedicikler olmadıklarını, aslında güçlü ve cesaretli birer aslan olduklarını fark etmeleri gerek. Akıllarını yüceltmek için onlara bizim yardım etmemiz lazım.
İki çeşit eğitimden söz edebiliriz. Biri yaşamak için, diğeri ise yaşam için eğitim. Doktor, avukat veya mühendis olmak üzere üniversiteye gittiğimizde bu yaşamak için eğitim olur. Buna karşılık, yaşam için eğitim ise maneviyatın temel ilkelerini anlamaya yöneliktir. Eğitimin gerçek amacı, makinaların dilinden anlayan insanlar yaratmak değil, maneviyattan gelen bir kültür yaratmak olmalı; değerlere dayanan bir kültür.
Amma’nın takipçileri köylere gidip mesleki eğitim verdiklerinde, kadınlara ayrıca cinsel eğitim ve yaşamı zenginleştirme eğitimleri de vermekte. Bu sayede, birçok genç kadın, öz ebeveynleri tarafından dahi, fuhuş için satılmaktan kurtuldu. Amma, ondan yardım isteyen, fuhuşa zorlanan kadınlardan yüzde seksenini kurtarmayı başarmış, diğer yüzde yirmisi ise hayatlarına aynı şekilde devam etmektedir. Değişmek istemediklerinden, Amma onları hiçbir şeye zorlamamıştır.
Şehvet duygusu bir çeşit açlıktır. Aç olduğumuzda bile, uzandığımız her şeyi bir solukta tüketmiyoruz. Bir restorana gidip, sipariş verdiğimizde, diğer masaların farklı yemekler yediğini görürüz. “Keşke bu yemeği sipariş etseydim”, diye düşünebiliriz. Böyle hissettiğimizde bile, kendimizi ufak bir dizginleme dersi veririz. Hayattaki her şeyi böyle bir tutum ile dizginlemeliyiz, özellikle şehveti.
Ruhsal değerler erken yaşlarda sürekli tekrarlanarak kafaya sokulmalıdır. Amma henüz küçük bir çocukken annesi ona, “Asla nehire işeme, çünkü nehir İlahi Anne’dir”, derdi. Nehirde yüzdüğümüzde, suyun soğuk olmasına rağmen, annemizin sözlerini hatırlayarak, kendimizi tutardık. Nehire karşı böylesi saygılı bir tutum geliştirdiğimizde, onu asla kirletmeyiz. Nehire olan saygımız onu temiz tutmaya yardımcı oldu. Ve temiz bir nehir herkese fayda sağlar. Tanrı’nın var olup, olmadığını tartışmak önemli değildir. Asıl mühim olan, toplumdaki doğruluğu ve iyi değerleri devam ettirmeye yardım eden, Tanrı’ya olan inanç ve ibadettir. Toplumu ve tüm yaratımı dengeleyen bu değerlerdir.
Yollar, araçların kullanımı içindir, fakat eğer, “Ben dilediğim gibi kullanırım” dersek kaza yapabiliriz. Aynı trafik kurallarının olması gibi, hayat için de mevcut kurallar vardır. Manevi değerler, hayatı bu kurallar doğrultusunda yaşamamıza yardımcı olur.
Çocuk işçiliğini durdurmak için birçok insan canla başla çalışıyor, ancak onu sadece yasaklayarak problem çözülmeyecektir. Bir zaman önce, bir adam Amma’ya 10 yaşında bir erkek çocuğu getirdi. Nasıl bir yetim olduğu hikayesini anlatarak, onu aşramda büyütmemi istedi. Babası iki yıl önce vefat edince, annesi ve kız kardeşi evlerinin yakınındaki kibrit fabrikasında çalışmaya gitmiş. Annesine kronik böbrek hastalığından dolayı yatalak olunca, çalışamaz olmuş. Kız kardeşi az bir maaş almasına rağmen, ucu ucuna geçinebiliyorlarmış. Fakat bir süre sonra, çocuk işçiliği kanunları getirildikten sonra, fabrika sahibi hapse atılarak, fabrika da kapatılmış. Orada çalışan tüm çocukların da işlerine son verilmiş. Tek gelir kaynaklarını kaybedince anne, çılgına dönerek, oğlunu okulu gönderdikten sonra kızını ve kendini zehirlemiş.
Böyle fabrikaları kapatmak doğru olsa da, çoğunlukla bu genç çocukların ailelerinin yaşamaları için, bu fabrikaya olan bağlılığını unutuyoruz. Problemi çözmeye yönelik girişimlerimizde tek bir bakış açısını izleyip diğerini unuttuğumuzda, dönecek kimsesi olmayanlar bu sonucu yaşayacaktır. Çocuk işçiliği ve insan ticaretini durdurmaya yönelik sert önlemler almadan evvel, bu ailelerin kendilerini idare edebilmesini sağlayıp geleceklerini garanti altına almak üzere, sağlam temeller oluşturmalıyız.
Ruhsallık, şefkat ile başlar ve doruğa ulaşır. Şefkat sözcüğünü, kelime anlamından çıkartıp eyleme dökebildiğimiz vakit, dünyanın insani sorunlarının yüzde doksanını çözebiliriz. Bu dünyada iki tür yoksulluk vardır. Biri, gıda, giyecek ve barınma eksikliğidir. Diğeri ise, sevgi ve şefkat yoksunludur. Bizim üstesinden gelmemiz gereken ikincisidir. Eğer sevgi ve şefkate sahipsek, tüm kalbimizle hizmet eder ve gıda, giyecek ve barınma eksiliği çekenlere yardım ederiz.
Bhagavad Gita’ya göre, Yaratıcı ile yaratılan birdir. Aynı dalgalar ile denizin bir ve aynı olması gibi. Binlerce su dolu kapta, güneşin binlerce yansımasını görsek de, ortada sadece bir güneş vardır. Aynı bunun gibi, hepimizin bilinci de aynıdır. Bir elimiz ağrıdığında diğer elimizin ona uzanıp acısını yatıştırması gibi, bizler de Kendimize yardım ediyormuşçasına, herkesi avutup destek olalım.
Tüm ulus ve dinlerden insanlar, insan köleliği, aşırı istismar ve acıların tahrip edici etkisinin kurbanı oluyor. Yaşadıkları fiziksel ve manevi acı; dil, ırk ve ten rengi tanımıyor. Bu kurbanlar, sonsuz dert ve duygusal baskının pençesiyle mücadele eden küçük bir grubu oluşturuyor.
Dış yaraları iyileştirmek için antibiyotik merhemler bulunmaktadır. Aynı şekilde, iç organlarımızın hastalığını tedavi eden ilaçların da olması gibi, zihnimizin yaralarını saran tek bir ilaç vardır. O da saf sevgidir. İnsan ticareti kurbanlarının ruhsal ve duygusal acılarını iyileştirmek için, onlara özverili sevgi ile bakmalıyız. Bu, onları geçmişte karanlığa itilmiş olmaktan çıkartıp, özgür bir hayatın ışığına getirecektir. Bu kutsal görevi üstlenen, toplum hizmetlileri tarafından oluşturulmuş geniş bir özel tim kurmalıyız. Böyle bir özel timi ancak dini ve ruhani liderler bir araya getirebilir.
Tüm yaşayan canlıların doğasında var olan şefkat uyansın. Hayatı ve çevremizde yaşayanlara karşı sevgi ve saygı yetimizi geliştirelim. Bizler birbirinden ayrı adalar değiliz, bizler Tanrı’nın yaradılış zincirinde birbirimize bağlıyız. Bu hakikati fark edelim. Başkalarının acısını kendi acımız ve mutluluklarını kendi mutluluğumuz olarak görelim. Geçmişteki tüm acı ve çektiğimiz dertleri unutarak, bizi incitenleri affedelim achat de viagra prix. Dünyada var olan her şeyin önünde saygıyla eğilip, ebedi mutluluğu bulalım.
